همان طور که می دانید، در دیابت نوع ۲ قند خون به ۳ علت عمده بالا می رود:
* انسولین به مقدار کافی توسط لوزالمعده ترشح نمی شود.
* در سلول های بدن نسبت به عمل انسولین مقاومت وجود دارد.
* کبد قند (گلوکز) بیشتری تولید می کند.
داروهای پایین آورنده قند خون هر یک با تغییر در یکی و یا بیشتر از عوامل فوق منجر به کاهش قند خون می شوند. البته نقش این داروها تنها مختص به پایین آوردن قند خون نیست. بعضی از این داروها باعث کاهش وزن و چربی خون که از عوامل ابتلا به بیماری های قلبی هستند نیز می شوند. ذکر این نکته لازم است که تمام گروه های دارویی پایین آورنده قند خون به جز یک گروه هیچ گونه تأثیری بر کنترل قند خون در دیابت نوع ۱ ندارند و تنها مختص افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ می باشند.
از آن جایی که در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱، بدن انسولینی نمی سازد، این افراد باید انسولین مورد نیاز خود را به شکل تزریقات روزانه به بدن خود برسانند. در دیابت نوع ۲ که در آن یا انسولین به مقدار کم ترشح می شود و یا در بدن نسبت به عملکرد آن مقاومت وجود دارد، در اکثر مواقع در طی چند سال پس از تشخیص دیابت نیاز به انسولین در فرد مبتلا ظاهر می گردد و دیگر روش های قبلی درمان (مثل قرص های دیابت) قادر به کنترل قند خون نیستند. در دیابت حاملگی نیز باید به منظور کنترل قند خون از انسولین استفاده کرد.